Οι μοναχοί που κατάφεραν να ξεφύγουν από την οργή του Σι Γιόου Σαν, έφυγαν μακριά. Λίγοι έμειναν για να προστατέψουν τον ναό. Ένας από τους μοναχούς που έμειναν ήταν ο μοναχός
Σι Ντε Τσαν 释德禅 (Shi De Chan 1907 - 1993). O Σι Ντε Τσαν στην περίοδο της καταστροφής ήταν ήδη 12 χρόνια μέσα στο ναό. Όταν έγινε η επίθεση - 21 ετών τότε - κρύφτηκε στα βουνά σε μέρη που λίγοι ήξεραν και περίμενε υπομονετικά. Προσευχόταν κάθε μέρα να φύγει ο στρατός και βλέποντας τον ναό να καίγεται, έκλαιγε.
Ένας μοναχός του μοναστηριού Σάο Λιν, ο
Σι Γιούνγκ Σιάνγκ 释永祥 (Shi Yong Xiang 1913 - 1987), ο οποίος απεβίωσε στις 22 Μαρτίου του 1987, ζούσε στο ναό πριν από το ολοκαύτωμα του 1928. Εξασκούσε τις πολεμικές τέχνες Σάο Λιν και μελετούσε και τα αρχαία κείμενα των Σάο Λιν. Ο μοναχός Γιούνγκ Σιάνγκ περνούσε κάποιο από τον χρόνο του αντιγράφοντας αρχαία έγγραφα. Μέχρι τη στιγμή όπου ο ναός κάηκε, ο Γιούνγκ Σιάνγκ είχε ήδη αντιγράψει πολλά από αυτά τα αρχαία έγγραφα. Τα είχε κρύψει στον κοιτώνα του μέσα στο ναό.
Όταν έγινε η επίθεση to 1928, ο Σι Γιούνγκ Σιάνγκ ήδη είχε πάρει τα αντίγραφα των κειμένων που είχε φτιάξει και είχε φύγει. Μερικά από τα κείμενα δόθηκαν αργότερα στους αδελφούς μοναχούς,
Σι Σου Σι 释素喜 (Shi Su Χi 1924 - 2006) και
Σι Σου Γιουίν 释素云 (Shi Su Yun 1923 - 1999), οι οποίοι επίσης διέφυγαν και κρύφτηκαν. Με αυτό τον τρόπο μερικά κλασικά βιβλία για το Κουνγκ Φου και αρχαία κείμενα για την ιατρική-φαρμακευτική Σάο Λιν, είχαν ουσιωδώς επιβιώσει λόγω των προσπαθειών του μοναχού Γιούνγκ Σιάνγκ.
Κάποιοι από τους επιζώντες μοναχούς επιστρέψανε στον ναό Σαολίν και κατάφεραν να σώσουν ένα μεγάλο μέρος της αίθουσας των χιλίων Βούδα, της αίθουσας του Τα Μο, της αίθουσας των ιερέων, της αίθουσας του λευκού μανδύα και της πύλης του βουνού.
Οι μοναχοί που συνέβαλαν στην αναβίωση του ναού ήταν οι: Σι Ντε Τσαν 释德禅 (Shi De Chan 1907 - 1993), Σι Γιούνγκ Σιάνγκ 释永祥 (Shi Yong Xiang 1913 - 1987), Σι Σου Γιουίν 释素云 (Shi Su Yun
1923 - 1999),
Σι Σινγκ Τζενγκ 释行正 (Shi Xing Zheng 1914 - 1986), Σι Σου Σι 释素喜 (Shi Su Χi 1924 - 2006) και άλλοι. Αυτοί οι μοναχοί υπέφεραν πολύ εκείνα τα χρόνια. Από τα τραγικά γεγονότα του 1928 η ζωή των μοναχών έγινε άθλια, έχοντας πάντα στο μυαλό τους τι συνέβη στο ναό Σάο Λιν. Όταν μιλούσαν για την καταστροφή του ναού λέγανε: "Το κτίριο του ναού είναι κτισμένο μόνο από τούβλα και ξύλο. Ο πραγματικός ναός Σάο Λιν ζει μέσα μας, στη καρδιά και το νου μας και αυτός δεν μπορεί να καταστραφεί". Αυτοί οι μοναχοί κράτησαν την φιλοσοφία και τις παραδόσεις του μοναστηριού ισχυρές και άθικτες. Ο μεγάλος δάσκαλος Σι Σου Σι ήταν ο τελευταίος που πέθανε από τους μοναχούς Σάο Λιν της καταστροφής του 1928. Πέθανε στις 8 Μαρτίου του 2006.
Μετά το 1928 δημιουργήθηκε ένα ρητό για το ναό το οποίο λέει: "Για κάθε καταστροφή του ναού Σάο Λιν υπάρχει μία χρυσή περίοδος αναγέννησης που ακολουθεί". Το 1963 ο ναός Σάο Λιν ανακηρύχθηκε επίσημα από την επαρχία Χο Ναν ως ιστορικό μνημείο και η συνεχής λεηλασία των τελευταίων ιερών κειμηλίων σταμάτησε.
Κατά τα χρόνια της "Πολιτιστικής επανάστασης" 文化大革命 (1967 - 1977), η "κόκκινη φρουρά" βεβηλώνει το ναό και παρενοχλεί συστηματικά τους λίγους εναπομείναντες μοναχούς.
Η κινέζικη κυβέρνηση θέλοντας να ελέγχει τους μοναχούς και το βουδισμό Τσαν, τοποθέτησε δικούς της ανθρώπους μέσα στο ναό να διοικούν αστυνομικά τμήματα. Έτσι οι μοναχοί έπρεπε να προσέχουν τι λένε...
Το 1979 αποφασίστηκε το εκ νέου άνοιγμα του ναού και το 1983, ανακηρύχθηκε από την κινεζική σύνοδο, ως ένα από τα τελευταία απομεινάρια του εθνικού πλούτου. Η πλήρης ανοικοδόμηση του αρχαίου μοναστηριού άρχισε, με μόνο 7 ιερείς και 11 μοναχούς.
Μετά το 1983 το ξεχασμένο μοναστήρι Σάο Λιν έγινε μια δημοφιλής περιοχή προσκυνήματος, για άλλα βουδιστικά δόγματα από όλο τον κόσμο.
Από το 1989 όλα τα μοναστήρια άρχισαν τις τελετουργικές δραστηριότητές τους πλήρως, αλλά ακόμα χωρίς άδεια για να οριστούν νέοι μοναχοί μέχρι και το 1994.
Τον Σεπτέμβριο του 1995 ο ναός Σάο Λιν με το βουδιστικό Τσαν, οργάνωσε μια μεγάλη τελετή επετείου για τα 1.500 χρόνια από την ίδρυσή του.